گرامر زبان انگلیسی

گرامر زبان انگلیسی چیست؟

گرامر زبان انگلیسی به مجموعه قوانین و مقررات موجود در زبان انگلیسی که بین کلمات، جمله‌ها، گروه‌ها و شبه‌جمله‌ها حاکم است، گفته میشود. همه ما از زمانی که می توانیم جملات قابل فهمی را صحبت کنیم از گرامر استفاده می کنیم زیرا گرامر سیستم انتزاعی قواعدی است که بوسیله ان نحوه تسلط یک شخص به زبان مادریش قابل توضیح می باشد. به عنوان مثال طبقه‌بندی واژه‌ها به اسم، فعل، ضمیر، مفعول، فاعل، حرف اضافه، قید، وند و غیره جزء دستور زبان محسوب می‌گردد.

گرامر زبان انگلیسی را چگونه تعریف کنیم؟

ساده ترین و معتبرترین تعریف گرامر زبان انگلیسی این است که “زبانی برای صحبت کردن در مورد زبان”. همانگونه که کسی بدون نامیدن و کارکرد مخصوص قطعات یک موتور نمی تواند بگوید که موتور چگونه کار می کند یا نمی تواند کار کند بنابراین توضیح کاربرد کلمات و نقش انها در تشکیل یک زبان معنا دار بدون نام گذاری روش و فرایند کار غیرممکن است.

گرامر زبان انگلیسی؛ ساختار و سامانه زبان انگلیسی است. دستور زبان انگلیسی شامل زبان‌شناسی نحوی و ساخت‌شناسی واژگانی این زبان است. بسیاری بر این باور هستند دستور زبان یا گرامر انگلیسی شامل قوانین زبان انگلیسی است در صورتی که حقیقتاً هیچ زبانی شامل قانون نیست (به استثناء زبان اسپرانتو). زیرا قانون توسط عده‌ای وضع می‌شود ولی گرامر توسط هیچ کس وضع نشده است.

زبان انگلیسی به مرور زمان تغییر کرده است. به تعریفی دیگر دستور زبان انگلیسی بازتابی از زبان انگلیسی در یک دوره مشخص است. گرامر زبان انگلیسی باعث می‌شود تا آموزندگان این زبان سریع تر و تاثیرگذارتر آن را بیاموزند. وقتی آموزندگان زبان انگلیسی؛ دستور زبان انگلیسی را بیاموزند، قادرند خیلی چیزها را خود درک کنند و از مراجعه به معلم و کتاب بی‌نیاز شوند.

 

نقش های دستور زبانی واژگان در زبان انگلیسی

در زبان انگلیسی یک واژه می توان با توجه به کاربرد و جایگاهش نقش های متفاوتی در جمله داشته باشد. این نقش ها عبارتند از:

نام

بزرگترین دسته واژه‌ها در زبان انگلیسی را شامل می شود. اسم در زبان انگلیسی واژه هایی هستند که نام اشیا، افراد، ایده‌ها و … را نشان میدهند. اسمها در زبان انگلیسی به دو دسته اسامی خاص و اسامی عام دسته بندی می شوند.
جنسیت اسامی در زبان انگلیسی

در زبان انگلیسی در بیشتر موارد جنسیت طبیعی یک اسم نشان دهنده جنسیت گرامری آن است. این بدان معناست که اسمی که به یک زن نسبت داده می شود از نظر گرامری هم مونث است. از نظر گرامری اسامی می توانند یکی از جنسیت های زیر را داشته باشند:

مذکر
مونث
خنثی

همانطور که گفته شد جنسیت طبیعی و گرامری اسامی در انگلیسی معمولا یکی است. برای تمام اسامی اشیا، اسامی انتزاعی (ایده ها، امیدها، تفکرات و …) از اسامی خنثی استفاده می شود. در طول زمان تاثیر جنسیت اسامی در زبان انگلیسی به شدت کاهش یافته است. در حال حاضر تفاوت این جنسیت تنها در ضمایر شخصی سوم شخص مفرد در زبان انگلیسی قابل تشخیص است و در موقعیت های گرامری دیگر از اسامی با جنسیت های متفاوت دقیقا به یک گونه استفاده می شود.

حروف تعریف

در زبان انگلیسی حرف تعریف نشان دهنده معرفه یا نکره بودن یک اسم است. از طریق استفاده از نشان معرفه “the” یا نشانه نکره “a/an” می توان معرفه یا نکره بودن یک اسم را نشان داد. در زبان انگلیسی برخلاف زبان فرانسه یا آلمانی حرف تعریف اسم هیچ گونه تغییری با توجه به جنسیت اسم نخواهد داشت.

زمان ها در زبان انگلیسی

زمان انگلیسی از نظر تعدد زمان ها گرامری (tenses) یکی از پیچیده ترین زبان های دنیا به شمار می رود. اصلی ترین زمان های زبان انگلیسی عبارتند از:

زمان حال ساده (Present simple): در اصلی ترین کاربرد، تکرار و تسلسل یک عمل در طول زمان را نشان میدهد. این زمان همچنین برای نشان دادن واقعیت های فیزیکی و بیان حقایق هم استفاده می شود.

زمان گذشته ساده (Past simple): در اصلی ترین کاربرد، یک عمل انجام شده در گذشته یا چیزی موجود در گذشته را نشان می دهد. با تاکید بر این موضوع که این عمل تمام شده، یا آن چیز دیگر وجود ندارد.

زمان حال استمراری (Present Continues): از این زمان در اصلی ترین کاربرد برای نشان دادن عملی که همین حالا در حال رخ دادن است استفاده می شود. از این زمان همچنین برای اشاره به آینده نزدیک یا فعالیتی برنامه ریزی شده در آینده استفاده می شود.

زمان حال کامل (Present Perfect): از این زمان در اصلی ترین کاربرد برای اشاره به عملی در گذشته استفاده می شود. با تاکید بر این موضوع که آن عمل به صورت کامل انجام شده و بر روی حال تاثیر گذاشته است.

زمان گذشته استمراری (Past Continues): از این زمان برای نشان دادن عملی در گذشته استفاده می شود. با تاکید بر اینکه آن عمل برای مدتی مشخص به طول انجامیده یا در طول انجام آن عمل اتفاقی مشخص (در زمان گذشته ساده) رخ داده است.

زمان گذشته کامل (Past Perfect): از این زمان برای نشان دادن ترتیب انجام کارها یا رخ دادن اتفاقات در زمان گذشته استفاده می شود. در واقع از طریق استفاده از زمان حال کامل نشان می دهند که اتفاقی که در این زمان توصیف شده پیش از اتفاقی که در زمان گذشته ساده توصیف شده رخ داده است.

زمان آینده نوع اول (Future type I with Will): زمان آینده نوع اول یا زمان آینده با فعل کمکی Will در اصلی ترین کاربرد برای نشان دادن اتفاقات برنامه ریزی نشده در آینده، یا تصمیمات ناگهانی در مورد آینده مورد استفاده قرار می گیرد.

گذشته از زمان های اشاره شده زمان ها دیگری هم در زبان انگلیسی وجود دارد که کاربرد های پیچیده تری دارند:

زمان آینده نوع دوم (Future With going to)
زمان گذشته کامل استمراری (Past Perfect Continues)
زمان آینده کامل (Future Perfect)
زمان آینده استمراری (Future continues)

( برای مطالعه بیشتر میتوانید به مقاله مقدمه ای بر دستور زبان انگلیسی مراجعه نمایید. )

1/5 - (1 امتیاز)
0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟
در گفتگو ها شرکت کنید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *